Darowanie Życia Królowi Saulowi

Król Saul był pierwszym królem Izraela. Był wysoki, o głowę i ramiona przewyższał swych braci i z ludzkiego punktu zapatrywania był właściwie ideałem. Cechowała go również nieprzeciętna mądrość. Tak naprawdę to ona go zgubiła. Przeoczył on fakt, że jego królestwo różni się od innych królestw i usiłował sprawować swe rządy według zwyczajów innych władców. W przypadku Izraela Bóg uważał się za króla, a osoba zasiadająca na tronie była rzeczywiście Jego przedstawicielem i miała być we wszystkim przez Niego prowadzona. Ponieważ Dawid całym sercem pragnął spełnić to wszystko i żałował, ilekroć uświadomił sobie swój błąd, został nazwany „mężem według serca Bożego”. Jego serce było prawe.

Pomazanie Dawida utrzymywane było w tajemnicy, mimo to Saul zaczął zauważać, że Boża łaska była z Dawidem, że lud izraelski miłował go, szczególnie po tym, jak uwolnił go od Goliata i gdy wygrał wiele bitew. Król Saul samolubnie pragnął, aby na tronie zasiadał zawsze ktoś z jego rodziny, dlatego uporczywie dążył do zgładzenia Dawida. Głosił, że jest on przestępcą i przy każdej okazji próbował go zabić, postępując wbrew Bożym zamiarom.

Dawid przeciwnie, choć dwukrotnie miał w swych rękach życie Saula, nie odebrał mu go. Okazał się w tym właśnie mężem według serca Bożego. Bóg nakazał go namaścić i miał dać mu tron. Dawid musiał czekać, aż nadejdzie naznaczony od Boga czas. Darując życie królowi Saulowi, Dawid działał zgodnie z wolą Pana: „Nie tykajcie pomazańców moich, a prorokom moim nie czyńcie nic złego”. Król Saul był Bożym pomazańcem i tylko Bóg mógł odebrać mu tron i dać go w obranym przez siebie czasie Dawidowi. Tak też uczynił.

Jakże wspaniale byłoby, gdybyśmy wszyscy nauczyli się takiej cierpliwości i umiejętności oczekiwania na Pana, na to, by On kierował nami według swego czasu i według swego sposobu. Takiego ducha posiadał Jezus: „Nie moja [jako człowieka] wola, lecz twoja [Ojcze Niebieski] niech się stanie” (Łuk. 22:42).