Strofowanie Przez Proroka

Rzeczą, która wyraźnie odróżnia Biblię od innych ksiąg, jest jej uczciwość. Chociaż Dawid był królem, a jego rodzina przez pokolenia dziedziczyła po nim, nic nie przesłoniło pełni prawdy o jego występku względem Uriasza i jego żony. Zło zostało tak szczegółowo ujawnione, jak gdyby król był służącym z najniższych sfer.

Prorok Pański został na mocy Bożego rozkazu posłany wprost do króla. Opowiedział przypowieść ilustrującą niesprawiedliwość i zapytał, jaki wyrok byłby sprawiedliwy. Król Dawid rozzłościł się i spytał o imię tego niesprawiedliwego człowieka, aby mógł on zostać ukarany. Prorok Pański oświadczył bez obawy: „Tyś jest tym mężem!” Król pokornie wyznał swój grzech przed Panem. Dostrzegł on już swój straszny błąd, ale zobrazowanie go spotęgowało jego niegodziwość. Płakał i modlił się przed Panem w worze i popiele, prosząc o przebaczenie.

Pod tym względem Dawid był mężem według serca Bożego. Za każdym razem, gdy zawładnął nim grzech lub gdy wpadł w sidła własnych słabości, wyznawał to, poprawiał się i szukał przebaczenia.

Bóg uznał skruchę króla Dawida i przywrócił go do swej łaski; nie uwolniło go to jednak od poniesienia kary za złe postępowanie. „Kogo Pan miłuje, tego karze”. – Ijoba 5:17; Przyp. 3:11,12; Hebr. 12:5,6

Uczciwość biblijnego przekazu widoczna jest zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. Dowiadujemy się o błędach Abrahama – „przyjaciela Bożego” i o wadach apostołów. Zacny Piotr był tak zdjęty strachem, że trzykrotnie pod przysięgą zaparł się swojego Mistrza. Biblia pisze o obłudzie św. Piotra wobec Żydów i pogan. Podaje ona, że św. Paweł apostoł, który zajął miejsce Judasza, to okrutny niegdyś Saul z Tarsu, który zezwolił na ukamienowanie św. Szczepana i który bardzo szkodził wczesnemu Kościołowi. O św. Piotrze i Janie czytamy: „Ludźmi byli nieuczonymi i prostakami”. Żadna inna książka na świecie nie cechuje się tak wielką rzetelnością i żadna nie zasługuje na zaufanie w takim stopniu jak Biblia.

  —43—