Nasze Współczesne Świątynie

We wszystkich cywilizowanych częściach świata wzniesiono wielkie katedry i świątynie. Ich fundatorzy bez wątpienia pragnęli choć po części dorównać Salomonowi i Herodowi, którzy w swoim czasie wznieśli wspaniałe świątynie. Patrząc z pewnego punktu widzenia nie musi się to wcale wydawać złe. Jeśli zaspokojone są inne potrzeby, to wstydem byłoby dla chrześcijan, by spotykali się dla uwielbienia Boga w warunkach gorszych od standardu ich mieszkań. Jednak w wielu przypadkach ludzie, którzy łożyli na budowę i utrzymanie tych budowli, sami byli krańcowo biedni, a pieniądze wyłudzano od nich przy użyciu zwodniczych argumentów.

Za dni Jezusa i apostołów zbieranie pieniędzy na potrzeby kościelne nie było uznawane za „działalność chrześcijańską”. Dzisiaj jest to najwspanialsza „praca dla Jezusa”. Apostołowie nauczali, że rzeczywista praca Kościoła Chrystusowego nie polega na wznoszeniu drogich budowli, których nadmierne koszty obciążają długami ich twórców, ale na „budowaniu samych siebie na najświętszej wierze”. „Albowiem kościół Boży święty jest, którym wy jesteście”, „jeśli tylko Duch Boży mieszka w was”. Członkowie ludu Bożego są żywymi kamieniami, które pod Boskim nadzorem są kształtowane i polerowane, by znaleźć miejsce w chwalebnej świątyni duchowej. Za pośrednictwem owej pozaobrazowej świątyni Bóg ześle swe błogosławieństwa. Skutkiem tego będzie zdjęcie przekleństwa oraz otarcie wszelkich łez.

Korzystając z tych współczesnych świątyń nie zapominajmy, że rzeczywistą świątynią jest Kościół. Składa się ona ze świętych Bożych, którzy na każdy dzień starają się chodzić śladami Jezusa w służbie Prawdy w miarę możliwości „dobrze czyniąc wszystkim, a najwięcej domownikom wiary”. Jeśli chcielibyśmy ganić naszych ojców za to, że wznosili bogate katedry nie ceniąc jednocześnie Biblii, to pamiętajmy, że przyszłe pokolenia mogą w taki sam sposób albo i surowiej spojrzeć na nas, którzy budujemy kosztowne okręty wojenne po to, by szkodzić bliźnim. Z jakże wielkim wstydem będziemy spoglądać kiedyś na nasze winy. Ta myśl niech pomoże nam zachować pokorę.

  —87—