Nie Umarła, Ale Śpi

Gdy Jezus spotkał płaczki lamentujące nad zmarłą córką Jaira, odesłał je mówiąc: „Nie umarła dzieweczka, ale śpi”. Potem ją obudził. Człowiek nie umiera tak jak zwierzę. Chociaż zarówno dla człowieka, jak i dla zwierzęcia śmierć jest przerwaniem życia, to jednak człowiekowi Bóg dał cenną obietnicę otrzymania poprzez zmartwychwstanie przyszłego życia. Istnieje wiele zapewnień, że ludzkość będzie odrodzona ze stanu śmierci, aby otrzymać to, co zostało jej obiecane. Dlatego też Pismo Święte mówi o człowieku, że nie umiera on, a tylko zasypia. Wszystkim, którzy śpią bez świadomości, obiecane jest przebudzenie o poranku zmartwychwstania. Jezus głosił, że wszyscy, co są w grobach, usłyszą Jego głos i wyjdą – jedni, aby odebrać nagrodę życia wiecznego za swą wierność, inni – na próbę albo sąd, który zdecyduje o ich wiecznym losie (Jan 5:28,29).

Jezus wzbudził Łazarza, brata Marty i Marii, w domu których – w Betanii – często się zatrzymywał. Kiedy Łazarz ciężko zachorował, siostry przesłały Jezusowi wiadomość: „Panie! oto ten, którego miłujesz, choruje”. Ku ich zdumieniu Jezus dozwolił, aby Łazarz umarł. Mówiąc o tym zdarzeniu swym uczniom, Jezus rzekł: „Łazarz, przyjaciel nasz, śpi”, zaś później dodał: „Łazarz umarł”. Jezus nie powiedział ani słowa o tym, czy umarli idą do nieba, do czyśćca czy do piekła, jak kiedyś uważano. Zobacz: Jan 3:13; 11:13,14; Dzieje Ap. 2:29-35.

Słowo śpi było długo używane jako symboliczne określenie śmierci. „Abraham zasnął z ojcami swymi”, a ojcowie jego byli poganami. Św. Paweł wzmiankuje o tych, „którzy zasnęli w Chrystusie”, do nas zaś mówi: „Nie wszyscy zaśniemy”, odwołując się do tych, którzy przeżyją aż do ustanowienia Królestwa Mesjasza i pierwszego zmartwychwstania – przy rozpoczęciu Jego królowania.

Ci wszyscy nie śpią ani w niebie, ani w czyśćcu, ani też w piekielnych mękach. Biblia oświadcza: „A wiele z tych, którzy śpią w prochu ziemi, ocucą się” – jedni, aby świecić jak gwiazdy, inni, by doznawać wzgardy i pohańbienia aż do chwili, gdy okażą skruchę i posłuszeństwo (Dan. 12:2).

  —61—