Hosanna na Wysokościach

Pod koniec swej misji Jezus przyszedł do Betanii, do domu Łazarza, Marty i Marii – do tego samego Łazarza, którego obudził ze snu śmierci. Maria wykorzystała tę okazję do pomazania stóp Mistrza kosztownym olejkiem, co Jezus uznał za pomazanie Go „ku pogrzebowi” (Mat. 26:12).

Następnego dnia Jezus posłał po osiołka i zwyczajem królów izraelskich wjechał na nim do Jerozolimy. Gdy zbliżył się do miasta, zapłakał nad nim i rzekł: „Jeruzalem! Jeruzalem! które zabijasz proroki i które kamienujesz te, którzy do ciebie byli posyłani: ilekroć chciałem zgromadzić dzieci twoje, tak jako zgromadza kokosz kurczęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście? Oto wam dom wasz pusty zostanie. Albowiem powiadam wam, że mię nie ujrzycie od tego czasu, aż rzeczecie [w dniu chwały Mesjasza]: Błogosławiony, który idzie w imieniu Pańskim” – Mat. 23:37-39. Tymczasem Królestwo Boże nie zostało zaniechane, a jedynie odwleka się jego nadejście. Oblubienica Chrystusowa będzie się tylko częściowo składać z Żydów. „Izrael nie dostąpił” upragnionej łaski, lecz wybrani dostąpili.

Znaczenie tej uroczystości zostało właściwie pojęte przez tłum, który uznając, że Jezus był obiecanym królem, powitał Go jako Mesjasza. Ludzie kładli przed Nim swe szaty i gałęzie palmowe, zaznaczając tym samym, że nawet najlepsze dobra ziemskie nie są wystarczająco dobre dla kogoś tak zacnego. Wznoszono okrzyk: „Hosanna synowi Dawidowemu!” – od dawna obiecanemu Mesjaszowi z rodu Dawida! Błogosławiony, który idzie w imieniu Pańskim, Hosanna na wysokościach!” – Mat. 21:9.

Faryzeusze, którzy nie uwierzyli, uważali tę uroczystość za profanację i żądali, aby Jezus zakazał wołania. Jezus odrzekł jednak, że skoro Zachariasz prorokował: „Wykrzykuj” (Zach. 9:9), to wołanie to musiało mieć miejsce. „Jeśliby ci milczeli, wnet kamienie wołać będą” – Łuk. 19:40. Tak postanowił Bóg i dlatego muszą wołać, a proroctwo musi się wypełnić.

Oczyszczenie świątyni z handlarzy pieniędzmi i sprzedawców nastąpiło po triumfalnym wjeździe Jezusa do miasta.

  —65—